گل عفاف
گل عفاف
هیچ باغبانی را سرزنش نمی کنند که چرا دور باغ خود حصار کشیده است؟ چون باغ بی دیوار از آسیب مصون نیست، میوه محصولی برای باغبان نمی ماند. هیچ کس هم با نام آزادی دیوار خانه خود را برنمی دارد و شب ها درب حیاط را باز نمی گذارد؛ چون خطر رخنه دزد، جدی است.
هیچ صاحب گنجی و گوهری هم جواهرات خود را بدون حفاظ، در معرض دید رهگذران نمی گذارد تا بدرخشد و جلوه کند و چشم و دل برباید؛ چون خود جواهر ربوده می شود. هر چیزی که قیمتی تر باشد درصد مراقبت از آن بالاتر می رود، هر چیز که نفیس تر باشد بیم ربودن و غارت آن بیشتر است و مواظبت لازم تر، اگر در شیشه عطر باز بگذارند عطرش می پرد، اگر رشته مروارید را در کمد و صندوق نگذاری و در آن را نبندی ربوده می شود، اگر در مقابل پنجره خانه ات توری نزنی از نیش پشه ها و مزاحمت مگس ها در امان نخواهی بود، وقتی راه ورود پشه ها را می بندی یا پشت پنجره اتاقت پرده آویزان می کنی، خانه خود را از ورود بیگانه و نگاه های مزاحم در پناه داده ای، نه این که خود را در قید و بند حصار افکنده باشی.
اگر برای ایمنی از خطرها و آسودگی از مزاحمان، خود را بپوشانی نه کسی ایراد می گیرد نه اگر ایراد بگیرد اعتنا می کنی؛ چرا که سخنش را بی منطق و نا آگاهانه می دانی و می بینی که دل باید پاک باشد بهانه ای برای گریز از همین مصونیت است و آویختن به شاخه لاقیدی و گرنه پاک هم نباید جز نگاه و رفتار پاک. زن، ارزش و کرامتی دارد و به خاطر عصمتی که دارد، میراث دار پاکی مریم است، پس نباید بازیچه هوس و آلوده به ویروس گناه گردد. گوهر عفاف و پاکی، کم ارزش تر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست. دزدان ایمان و غارتگران شرف نیز فراوان اند، ساده و خام کسی است که خود را در معرض دید و تماشای نگاه های مسموم و چشم های ناپاک قرار دهد و به دلبری و جلوه گری بپردازد و خیال کند بیمار دلان و رهزنان عفاف را به وسوسه نمی اندازد و از زهر و نگاه ها و نیش پشه های شهوت در امان می ماند،... خراب کردن همه دیوارها و برداشتن همه پرده ها و بازگذاشتن پنجره ها، نشانه تیره اندیشی است نه روشن گری، علامت جاهلیت است نه تمدن، می گویی نه؟ به طومار کسانی نگاه کن که از رسوایی و بی آبرویی با دو دست پشیمان بر سر غفلت خویش می زنند و بر جهالت خود لعنت می فرستند، از اول نباید به بیگانه اجازه ورود به مزرعه نجابت را داد که بوته های نورس عصمت را لگد مال کند؛ ولی گریه، بی حاصل است و بی ثمر، وقتی که شاخه ای شکست و گلی چیده شد./حجه الاسلام جواد محدثی ازمرکز اطلاع رسانی غدیر
